কবিতা লিখা হোৱা নাই

তুমি গুচি যোৱাৰ পাছৰ পৰাই কবিতা লিখা আৰু হোৱা নাই 

বুকুৰ দুয়োকাষতে অসংখ্য শব্দৰ কোলাহলত মোৰ

নিশ্বাস  বন্ধ হৈ আহে !

মনত পৰিলে তোমাৰ কথা কবিতা লিখাৰ ইচ্ছা হয় ঠিকেই 

কিন্তু তুমি গুচি যোৱাৰ পাছত আৰু কবিতা লিখা হোৱা নাই ।

সিদিনা আকস্মাতে বাটত তোমাৰ দৰে কাৰোবাক দেখিলো

তেওঁক গৈ আগভেটি ধৰিলো 

কিন্তু কেনেবাকৈ  যেন  নিমিষতে 

দুচকু কুৱলীয়ে আবৰি ধৰিলে ;

চৌদিশত মাথোঁ ধূলি আৰু ধূলিৰ ধুমুহা 

তাৰ পাছত মই বাস্তৱ চহৰত !

এই চহৰ বৰ অকলশৰীয়া আৰু নি:সংগ 

পখিৰ কোকিল কণ্ঠি মাত শুনা নাযায় ।

প্ৰতিনিয়তে তোমাৰ সেই প্ৰাণৰ প্ৰিয়  ভূপেন্দ্ৰসংগীত কাণত স্পৰ্শ কৰি উভতি যায় ।

অস্থিৰ মন লৈ অট্টালিকাৰ চাঁদত সেইজীয়াৰ প্ৰাণ ধাৰ কৰি কবিতা লিখিব বহোঁ !

কিন্তু তুমি গুচি যোৱাৰ পাছৰ পৰাই আৰু এটাও কবিতা লিখা হোৱা নাই ;

এইবোৰ কথা শুনি তোমাৰ আজৱ লাগিব   পাৰে ।

ওঁঠৰ মাজত অটহাস্য  লৈ তুমি ভাবিব পাৰা 

এইবোৰ মাথোঁ অভিনয় বা ধেমালি !

বৰঞ্চ কি জানা… তুমি অবিহনে এই প্ৰকৃতিৰ নৈ খাল বিল আকাশ বতাহ মেঘ বৰষুণ জোন তৰা বেলি 

সকলো  যেন আৰ্ট পেপাৰত অংকন কৰা কিছুমান ছবি ;

তুমি নাই সেই বাৱেই তো এনে লাগে যেন পৃথিৱীখন 

অন্তৰিক্ষত উপঙা কোনো এক স্যাটেলাইট ;

প্ৰাণ আছে তথাপিওঁ প্ৰাণ নাই ।

আকাশখনতো আৰু কোনো জোনৰ হাঁহি বিচাৰি নাপাও 

যাক  দেখিলে অজানিতে কবিতা লিখা হৈছিল মই আজিও সেই আকাশৰ ফালে চাই থাকো ;

মেঘে  আৱৰা আকাশত বিদ্যুতৰ পোহৰ বিলাই ফুৰা 

কলা জোনৰ অস্তিত্ব বুজা নাযায় !

তুমি গুচি যোৱাৰ পাছত আৰু কবিতা লিখা হোৱা নাই 

হৃদয় যদিও এতিয়াও স্পন্দিত হয় ; ৰাতি সপোনো দেখো ;

কিন্তু তুমি গুচি যোৱাৰ পাছত

আৰু কাৰোবাৰ  লগত ভালপোৱা হোৱা নাই ।

ৰবি আলী সেখ

কোকৰাঝাৰ